Un día entendín...

Soñamos espertos,fríos,baleiros,sen ningún fundamento.
Soñamos e morremos,construímos os nosos propios cadaleitos.
Vivimos sen entendernos;durmimos e tememos ao demo.

Non hai persoa neste mundo sen un gran descontento.
Mais a esperanza fainos fortes e os cometidos,sinxelos.
Ocupamos corazóns humildes cando iluminamos o ceo.

Estrela,miña estrela,quero escapar destes pesadelos.
Axúdame a atopar a cura para os meus erros;redención,bondade,feitos correctos.

Axúdame a voltar,a ser a persoa que adoitaba crer no ceo,na superación dos medos,
na bondade e os sentimentos.
Non quero ser máis este baleiro,que só é cuestión de tempo.

Quero vivir sen medo,desganado e resignado,mais medo oscuro e profundo.
Nada máis que este medo.

Xa non podo cargar o mundo nos meus hombreiros.

Xa non meu querido ceo.