A vida é

A miúdo encandílome co ar,narrando as imaxes cos ollos pechados,
coma os soños repartidos polas tebras.
Longa espera no silencio,ese ruido constante sen nota,mágoa que dubide
nos acordes.

O tempo que transcorre non ten un sabor doce,abofé que tampouco cor.
E logo,con qué describir a saudade e as súas multiples razóns?

Queda asolagarme moi cediño,na fisura dos beizos,
axitando o sismo dos andares co tempo.

Mais non queda dúbida,nin certeza ou cousa certa
que separe esta espera do feito e solución.

Nin queixas mornas,ou o sorriso qué é difícil de esquecer.
O mellor é matalo tempo,asasinándoo sen sangue,
que non se vexa ben pretiño del.

Voltando cara un mesmo,pra tremer,sen dubidar pra así esquecer.
Coitadiño lugar,coa espera nas mans,e un cruce de verbas que non quere ver.

A vida é,e non sabe onde vai parar nin para quén.